[destroyed]

αγνοώ ως προς τι υπήρξε επιτυχής η '1η μπιενάλε της αθήνας: destroy athens' και χρειάστηκε να παραταθεί. πάντως εκείνο το σάββατο απόγευμα του νοεμβρίου, ήμαστε -κατά μέσον όρο- έξι άτομα ανά αίθουσα. όπως και νά 'χει, μου φαίνεται πως, μετά τις πρώτες μέρες, οι 'ειδικοί' έσμιξαν με την σιωπή τους τον υπόλοιπο κόσμο της πόλης: πού ήταν ο δημόσιος διάλογος, οι φουντωμένες συζητήσεις; [μείναμε με τις εβδομαδιαίες διαφημιστικές χαριτωμενιές στην 'athens voice']

δίχως να συμβουλευτώ τις σημειώσεις μου, δύο πράγματα σκέφτομαι ακόμα με ευχαρίστηση και ενδιαφέρον: τα εμπνευσμένα, με χιούμορ, και εξαιρετικής εκτέλεσης φανταστικά σενάρια πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής της αθήνας ['athenscope'], του γιάννη σαββίδη, και την -ίσως πολιτικά συγκεχυμένη εν τη υπερφιλοδοξία της, αλλά πάντως εικαστικά θριαμβευτική- 'τοιχογραφία' του στέλιου φαϊτάκη ['ο σωκράτης πίνει το κώνειο'.] ξανανοίγοντας τον οδηγό - α ναι: ήταν ευφάνταστη η 'ιστορία' του σπιτιού του ροδάκη στην αίγινα, από τον olaf nicolai, εντυπωσιακή η 'συνάθροιση' ασπρόμαυρων 'νεκροζώντανων' ['easy times'] του aidas bareikis -και η από μακρυά συνομιλία τους με τους 'παραμυθένιους' του folkert de jong ['secht, der mensch: the shooting lesson']-, σπάνια άξιο σύγχρονο παράδειγμα εννοιακής τέχνης η εγκατάσταση των temporary services και του [φυλακισμένου] angelo [εννοιακή τέχνη δεν σημαίνει: κάτι τετριμμένο ή αδιάφορο συν δυό σεντόνια -συνήθως βαρετής και ημιμαθούς- επεξήγησης - τα έργα που 'γέννησαν' το κίνημα σ' αρπάζαν από τον λαιμό με τη μία]

κατά τα άλλα όμως:

- πόσο πιό εικονογραφική μπορεί να γίνει η έναρξη μιάς έκθεσης με τίτλο που περιέχει την λέξη ' καταστροφή' και το όνομα μιάς πόλης, παρά με πολλαπλές οθόνες καταστροφής κτιρίων;

- η ύπαρξη μιάς [πολυσυζητημένης ως λίαν πρωτότυπης] 'διαδρομής' δεν συνιστά 'αφήγηση' -παρά μόνο αν συμπαρασύρει και πείθει- όσο και αν επιχειρεί να κρύψει την αμηχανία αντιπαράθεσης και σύνθεσης των έργων

- οι 'μπιεννάλε' ξεκίνησαν ακριβώς γιά να παρουσιάζουν την καλλιτεχνική παραγωγή των δύο προηγουμένων από κάθε διοργάνωση ετών. συνεπώς, η παρουσία παλαιότερων έργων θα πρέπει να είναι φειδωλή -αν υπάρχει- και να υποστηρίζεται γερά. υποτίθεται ότι τα περιλαμβάνεις επειδή νοιώθεις ότι, π.χ., συνιστούν πυρήνες κρυστάλλωσης των νεότερων, ή διαλέγονται με αυτά, κ.ο.κ. τέτοια σχέση δεν είδα να υποστηρίζεται από την τοποθέτηση των έργων του κεσσανλή, φερ' ειπείν, ή του jarman

- αν είχε λείψει η πολλή θεωρητικολογία των επιμελητών -σε συνεντεύξεις αλλά και στα κείμενά τους- ίσως κι εμείς να περιμέναμε λιγότερα. [δεν θα άλλαζε, βέβαια, τίποτα επί της ουσίας]

άσκοπη, εντέλει, η επιμέρους γκρίνια [για την μπόλικη 'πλάκα' -π.χ. 'the rose' του bernhard willhelm-, γιά την -πολιτικά επικίνδυνη και καλλιτεχνικά κουραστική- σύγχυση μεταξύ πολιτικής και τέχνης -π.χ. κενό δίκτυο-, κ.ά.] θα με ενδιέφερε, ωστόσο, να ακούσω τι σκέφτηκαν γιά την 'destroy athens' όσοι γκρίνιαξαν -και ήταν πολλοί- γιά την 'outlook' του 2004...