[blue[berry] becomes her]

τις προάλλες καθώς αναπολούσαμε με τον α. το 2046 που, σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο, μας είχε αρέσει πολύ, ίσως και περισσότερο -το 'αδύναμο' και φλύαρο αυτό- από το λεπτουργημένο in the mood for love [κάποτε ωστόσο θέλω να ξανασκεφτώ την θέση όχι μόνο της επίσκεψης στο ανγκόρ βατ, αλλά και των τελευταίων πολιτικών πλάνων], συνειδητοποίησα ποιά άλλη ταινία ανακαλούσε: το σολάρις του ταρκόφσκι

ε τότε λοιπόν το my blueberry nights είναι η θυσία του wong kar wai [συγγνώμη αλλά μ' έχει επηρεάσει λίγο το θρασύ τρελλούτσικο χιούμορ των κριτικών του γκοντάρ]

ευτυχώς εδώ κανείς δεν θυσιάζεται. δυό πεθαίνουν βέβαια, μακρυά απ' τις γυναίκες της ζωής τους - δυό γυναίκες κλαίνε πενθώντας - σε καθένα από τα τέσσερα 'επεισόδια' υπάρχoυν τρία πρόσωπα [1+1+1, ή 1+1+(2 x 0,5)] - κοντολογίς νομίζω πολύ περισσότερη σκέψη και σχεδιασμός έχει κρυφτεί κάτω από την ομορφιά των πλάνων και των χρωμάτων [που ωστόσο υπηρετούν την ταινία, και δεν είναι auteurish διακόσμηση ή αμήχανο παραγέμισμα, όπως -φευ- στο paranoid park του αγαπημένου gus van sant... [τον φάγαν τα παρίσια: ας ξαναξεχάσουμε επί τη ευκαιρία το embarrassing -παρά την ζεστή marianne- 'επεισόδιό' του στο paris je t' aime...]], τις χαμηλόφωνα θηριώδεις ερμηνείες του jude law, του david strathairn και της ζαλιστικά -poison bubblegum- πανέμορφης rachel portman, τα μαγνητικά περάσματα της πιό γαμησάμπλ γυναίκας της οθόνης σήμερα, rachel weisz [που ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να την 'εκδικηθεί' βγάζοντάς την έως και άσχημη, ειδικά στον πολύ δύσκολο, και δικαιολογημένα όχι παντελώς επιτυχημένο, μονόλογό της]. ανάμεσά τους σοκάρει στην αρχή η ελαφρώς μαϊμουδίσια φατσούλα της norah jones [είμαι τωόντι προκατειλημμένος και κατά της 'ευκολούτσικης' μουσικής της], η αδέξια 'ηθοποιία' - αλλ' αφενός φτιάχνει [την συνηθίζεις] στην πορεία, αφετέρου ίσως δεν είναι παρά μιά 'οθόνη' γιά τους υπόλοιπους χαρακτήρες

κατά έναν περίεργο τρόπο, όσο περισσότερο την σκέφτομαι, τόσο πιστότερα με συντροφεύει αυτή η ταινία