[ήμερα ν΄αγριεύεσαι]

ομολογώ ότι με μισή καρδιά -και με τον ψυχαναγκασμό του completist- ξεκίνησα για την ήμερη του βογιατζή: ούτε ντοστογιεφσκικός είμαι [μου πέφτει βαριά, όπως και στον πρώιμο -τον ύστερο τον παραχωρώ ασμένως στην ιστορία, απλώς, της λογοτεχνίας- joyce, η πολλή αμαρτία], ούτε και πιστός οπαδός του βογιατζή ως ηθοποιού [ωστόσο: μου φάνηκε πως αναγνώρισα την ευεργετική επιρροή του άλλου σκηνικού τέρατος που λέγεται ρένη πιττακή στο τέφρα και σκιά, και νομίζω επίσης πως ο κρέων του ήταν ένα ακόμη 'άλμα']

αλλά βγήκα θαυμάζοντας: πρώτα το εξαιρετικό πράγμα που έχει φτιάξει -γιά πολλοστή φορά [συμπεριλαμβανομένης και της απόλυτα αφομοιωμένης χρήσης της τεχνολογίας: δίχως την επιδειξιομανία και τον ναρκισσισμό που τόσο συχνά την χαντακώνουν σε άλλα χέρια]- κι ύστερα τον ίδιο ως ηθοποιό. και βέβαια είναι 'επάνω του' το κείμενο, 'στα χνώτα του' -και, υπό μία έννοια, μιά φυσική 'συνέχεια' του bella venezia, αλλά και -όπως παρατήρησε ο θ.- 'απόληξη' του σχολείου γυναικών- μα το κατόρθωμα παραμένει. μορφή και περιεχόμενο αξεδιάλυτα τ' αναμοχλεύουν όλα βασανιστικά, ξανά και ξανά: το πλάσιμο του εαυτού από το πλήθος που μιλά εντός μας, το πλάσιμο του άλλου -θανάσιμη χίμαιρα-, την μοναξιά παρά τον σχετισμό: καθενός μας, και, βεβαίως, και του ηθοποιού

τι θ΄απογίνω; ρωτά τελειώνοντας - και μας εγκαταλείπει ν' αναρωτιόμαστε τι έχουμε απογίνει στο μεταξύ εμείς


υ.γ.: χάρηκα διπλά διαβάζοντας μετά από λίγες μέρες την συνέντευξή του -αλαφροπάτητη σοφία, κόπος και γενναιοδωρία- στην ιωάννα κλεφτόγιαννη γιά το ποντίκιart. προς γνώση και συμμόρφωση:

- η δουλειά μας έχει να κάνει με την έκφραση εμπειριών. ταυτόχρονα, αν είσαι λίγο φιλότιμος, δεν θέλεις να δουλέψεις αβασάνιστα. θέλεις να πορευτείς βασανιστικά. με την έννοια ότι θέλεις να επαληθεύσεις κάποια πράγματα

- γενικά το «δύο πόδια σε ένα παπούτσι» είναι ό,τι πιο εξαιρετικό για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εξάσκηση ενός καλλιτέχνη

- δεν λέω: «θα κάνω αυτό κι εκείνο και το άλλο για να φτάσω εκεί». υπομονετικά λέω: «κάποτε θα μου συμβεί να αγγίξω την τάδε περιοχή». από μόνο του θα συμβεί αυτό. κι αν πάλι δεν συμβεί, ε, δεν πειράζει!

- δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κάτι που θα ονόμαζα θείο και θα ήταν έξω από μία εγγύτητα