[το πένθος της γλώσσας]

[ ] η γλώσσα [ ] δεν κατακρατεί τίποτα από την ουσία του πραγματικού [ ]. αλλά ούτε και είναι παραίτηση [ ]. είναι στην ίδια της την φύση η κίνηση προς εκείνο που δεν είναι αυτή. μιάς και γεννήθηκε από την απώλεια* και δεν έχει τίποτα που νά 'ναι δικό της, η όρεξή της είναι τεράστια! μπορεί, οφείλει, γιά να ζήσει, να 'ενσωματώνει' τα πάντα μέχρι και το σώμα και πιό πολύ κι απ' αυτό: αποπλανά καλύτερα απ' το φύλο, συγκινεί βαθύτερα απ' τα δάκρυα, πείθει ισχυρότερα απ΄την γροθιά, λαβώνει, αποκοιμίζει, εξουθενώνει... κατέχει όλες τις εξουσίες. σ' αυτήν την κίνηση που την φέρνει από την κυριαρχία, από την μαγεία, στην συνείδηση της ουσιώδους της κενότητος, θα ταλαντευτεί ανάμεσα στον μανιακό θρίαμβο και την μελαγχολία. αλλά η μελαγχολία αποκαλύπτει την φύση της, η μανία μόνο την προσπάθειά της. [ ] στην ίδια την λειτουργία της γλώσσας, βρίσκεται εγγεγραμμένη η αδυναμία να ικανοποιήσει την απαίτησή της. η μη κατόρθωση της ευχής είναι εντός της αλλά η ευχή είναι δίχως όρια. [ ] είναι συγχρόνως πένθος που τελείται και πένθος που δεν τελειώνει

* [όπως λέει πιό κάτω ο ίδιος ο πονταλίς: απώλειας του αντικειμένου, του 'πράγματος δίχως όνομα', της 'αλήθειας δίχως φράση']

j.-b. pontalis, 'μελαγχολία της γλώσσας', perdre de vue [folio essais], σελ. 251-2

[παρανάγνωση]

έφτανε η στάση μου και, τελειώνοντας το -κατά τα λόγια του ίδιου- squiggle του pontalis αφιερωμένο στον winnicott, 'aller et retour' [στο perdre de vue], ξεφυλλίζοντας αστραπιαία με τον αντίχειρα το υπόλοιπο βιβλίο πριν το βάλω στην τσάντα, το μάτι μου έπιασε τον τίτλο ενός από τα υπόλοιπα κεφάλαια: 'haine du couple'. 'hors du temple' ήταν