σε καλό σου!

μ' έκανες και γέλασα!

το πρωτοείδα στους sophisticated caballos peligrosos - καλοκαίρι έρχεται γαρ ;-)

[τα είπε όλα]

κάποιοι ξέρουν τον τρόπο να προσφέρουν μιά μίζα και άλλοι όχι. κάποιοι έχουν θέσεις που τους επιτρέπουν να τσιμπάνε μίζες και άλλοι όχι. σαν γνήσιο ελληνόπουλο, ανήκω και στις τέσσερις αυτές κατηγορίες

[τζούλια τσιακίρη, 'κατηγορίες' - στην τρέχουσα 'lifo']

echenoz / ravel

είναι φορές που δε σου κάνει καρδιά να βγεις από το μπάνιο

αν είχε δίκιο ο μισέλ τουρνιέ όταν έγραφε πως η πρώτη φράση ενός μυθιστορήματος είναι σαν το άνοιγμα της πόρτας στον επισκέπτη: ο οικοδεσπότης οφείλει να μας καλωσορίζει προσηνής - τότε ο ζαν εσενόζ σκόραρε στον ραβέλ του. ένα βιβλίο για τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του γάλλου συνθέτη, γραμμένο με την κομψή γραμμή της μουσικής του, και την σχεδόν διαστροφική λιτότητα που μυρίζει αισθησιασμό. ο μάστορας μεταφραστής, αχιλλέας κυριακίδης, συνεχίζει το παίγνιο με μιά καντέντσα/ευρετήριο των κυρίων ονομάτων - και, σε επίμετρο, δυό σχετικές συνεντεύξεις του συγγραφέα. ένα εύγε στις εκδόσεις 'πόλις'*

*παρά τις τόσες δα αβλεψίες επιμέλειας [φερειπείν, στην σελ. 112, σημ. 50, πρόκειται για αντίστοιχο του -διεθνούς- λικέρ cherry, παρά του 'βρετανικού' -αν και ισπανικής καταγωγής- απεριτίφ sherry]

9

[παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα -χτες- γαρ, ας παίξω μόνος - ούτως ή άλλως κυρίως μοναχικό ετούτο το παιχνίδι. και πάλι, όπως μού 'ρχονται, τέτοια ώρα, και χωρίς ιεράρχηση - και η πρόσκληση προς όσους επιθυμούν [μόλις έστειλα 7 για το 7 - μην [ξανα]γινόμαστε φορτικοί]:]

1. w.h. auden 'caliban to the audience'
2. t. gunn 'tamer and hawk'
3. ο. ελύτης 'το μονόγραμμα' [μετράει για ένα ποίημα]
4. ν.-α. ασλάνογλου 'ωδές στον πρίγκηπα' [ομοίως]
5. f.g. lorca 'sonetos del amor oscuro' [tambien]
6. j.l. borges 'spinoza'
7. t.s. eliot 'four quartets'
8. j. cocteau 'un ami dort'
9. a. carson 'autobiography of red'

7

[επτά φιλμάκια είναι λίγα πολύ λίγα, but so be it. so, off the top of my head [ok, αντικατέστησα την magnolia με την persona εντέλει], και χωρίς να σημαίνει κάτι η σειρά τους:]

1. the lady eve
2. persona
3. il vangelo secondo matteo
4. the sacrifice
5. some like it hot
6. velvet goldmine
7. la dolce vita

[ευχαριστώ τον αμβρόσιο για την ευγενική πρόσκληση, την οποία προωθώ προς: a_live, five fifty four, vjspyro, διαστάσεις, vlemma, φάλτσο, και nonsense madrigals [επτά τον αριθμό]]

[δυό αποψινές απορίες]

το φιλί που 'κλειδώνει' και προς στιγμήν δεν νοιώθεις ποιό κομμάτι του είναι το δικό σου στόμα, προϋποθέτει ανατομική συμβατότητα; τέχνη και πείρα; ή κυρίως κάτι άλλο;

απόψε πρώτη φορά, μπαίνοντας στο σπίτι, ξέχασα τα κλειδιά έξω απ' την πόρτα. ποιό ίχνος έσπευδα -ήλπιζα- να βρω; ποιός θά 'θελα να μπει;

2.4

[ένα –οφειλόμενο– υστερόγραφο για το 2 του δημήτρη παπαΐωάννου, μετά από μια συζήτηση με τον μ. – μιας και, όπως είπε ο κλάιστ, καλύτερα διατυπώνονται οι ιδέες μέσω του διαλόγου]

η προσωπική μου απογοήτευση παραμένει – αλλά σάμπως δεν είχα μείνει διερωτώμενος με την –δικαίως και από τον ίδιον τον δημιουργό της σχεδόν αποσιωπημένη– ιφιγένεια στο γεφύρι της άρτας, ειδικά καθώς ήταν και το πρώτο έργο του που είδα; ή δεν είχα βρει κυρίως καλαισθητικόν τον δράκουλα; γούστα είναι αυτά, αφενός – και, αφετέρου, ο δ.π. μας έχει πια καλομάθει σε άλλης στάθμης κριτική επεξεργασία του υλικού του

όμως καθόλου δεν πειράζει αν το 2 ενμέρει σχεδιάστηκε και ως 'κάλεσμα' προς ένα 'άλλο' κοινό [ας είχαν λείψει μόνο οι περί του αντιθέτου επανειλημμένες δηλώσεις του τύπου 'τώρα θα φανούν οι φίλοι μας']: η 'επιφάνεια τριβής' –όπως εύστοχα το διατύπωσε ο συνομιλητής μου– του έργου του δ.π. διευρύνθηκε, ως πέπρωται, αργά ή γρήγορα, για αρκετούς καλλιτέχνες. η διάρκεια, η επανάληψη της τριβής αυτής, θα κρίνει αμφότερες τις 'πλευρές' – και θα διαλύσει εντέλει τυχόν 'παρανοήσεις'

αλλά –κυρίως– είναι πραγματικό ευτύχημα το ότι ένα 'άλλο' κοινό είδε ένα θέαμα καμωμένο με τέτοια τεχνική κι αισθητική αρτιότητα – δηλ. με τον απαραίτητο, ελάχιστο σεβασμό προς αυτό: ίσως έτσι αύριο κρίνει με τον σωστό πήχυ όσα άλλα επιχειρούν να του σερβίρουν. όντως, αυτό το εξαιρετικό μίγμα ταλέντου, καλλιέργειας και μόχθου, το είχε δει και στις ολυμπιακές τελετές, αλλά έχει σημασία να καθίσταται σαφές ότι δικαιούται να απαιτεί την ίδια σοβαρότητα και στην 'διασκέδασή' του

[βεβαίως, αν οι ίδιοι 80.000 άνθρωποι είχαν δει κάτι σαν το για πάντα ή την μήδεια, δεν νομίζω ότι θα ήσαν λιγότερο ενθουσιώδεις, ενώ συγχρόνως θα είχαν εκτεθεί σε πραγματικά κατορθώματα του δ.π. και της τέχνης του. αλλά αν η γιαγιά μου είχε καρούλια…]

[φώτα σβηστά : τα αποτελέσματα]

για τους απαισιόδοξους:

μόνο στην ελλάδα, μετά από ενημέρωση που κράτησε μόλις 2,5 24ωρα, ανταποκρίθηκαν 200.000 νοικοκυριά, με αποτέλεσμα την μείωση της κατανάλωσης κατά 1,35% [λίγο παραπάνω, δηλαδή, απ' όσο στην γαλλία, απ' όπου ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία], ποσοστό που ισοδυναμεί με την κατανάλωση της λάρισας - ή ολόκληρου του νομού ιωαννίνων

[από το οίκο της 'καθημερινής', 10.03.2007]

[help]

'the helping hand strikes again'

μια φράση από όνειρο θεραπευόμενου του έρβιν γιάλομ [από το δώρο της θεραπείας]
που μου φέρνει στον νου το zen in the art of helping του david brandon
αλλά και την ξηρή περιφρόνηση για την 'καλοσύνη' του henri michaux

αργία μήτηρ πάσης* απολαύσεως

η αργία των εορτών της αλλαγής του χρόνου πέρασε, αλλά η απόλαυση μένει:

- ο νέος δίσκος της μαρίας μουμβάκη: το τερραίν του παραδείσου [σείριος]. νομίζω πως από τον καρυωτάκη της πλάτωνος έχω ν' ακούσω έναν τόσο ενδιαφέροντα –στο σύνολό του: γιατί κι οι μήνες του παπαδημητρίου προ δεκαετίας είχαν καλές στιγμές, ή έτσι μου φάνηκε τότε– δίσκο με μελοποιημένη ποίηση. η ηλεκτρονική, 'αντιποιητική' μουσική, η 'πεζή', τρυφερά ειρωνική ερμηνεία, συνθέτουν κάτι χαμηλόφωνα συναρπαστικό

- ο αλκίνοος ιωαννίδης στο παραμύθι χωρίς όνομα, τον ματωμένο γάμο και τον κύκλο με την κιμωλία του μάνου χατζιδάκι, με την φροντίδα του νίκου κυπουργού [σείριος]: μια 'χατζιδακική' φωνή, 'γυμνή' αλλ' ικανότατη –σε αντίθεση με αρκετές τις οποίες χρησιμοποίησε ο ίδιος ο συνθέτης– σε μια πολύ ώριμη στιγμή της

- τα δύο πρώτα τεύχη απάντων των έργων του john dowland [1563-1626] για λαούτο, με τον nigel north [naxos]: το πρώτο, πέρα απ' το λεπτό παίξιμο, την αίσθηση αυτοσχεδιαστικής μαεστρίας, και την άψογη, χωρίς ξηρότητα, ηχογράφηση, αναδεικνύει το θαυμάσιο χιούμορ ερμηνευτή και συνθέτη, ιδιότητα όχι τόσο τονισμένη, μιας και το γνωστότερο έργο του ελισσαβετιανού ντόουλαντ, τα lachrymae, όντως μπορούν να σε κάνουν να πλαντάξεις. αυτά περιέχονται στο δεύτερο τεύχος, μαζί και με άλλα έργα, που 'αλαφραίνουν' κάπως την ατμόσφαιρα: όλα πάντως παιγμένα χωρίς μελοδραματισμό, αλλά με πραγματική, αυστηρή θλίψη. [πρόταση: ακούστε αυτό το δεύτερο cd 'ανακατεμένο' με το hejira της joni mitchell…]

- ο μεσσίας του χαίντελ τραγουδισμένος εξ ολοκλήρου από φωνές ανδρών και αγοριών –όπως πρωτοσυνέβη, παρουσία του συνθέτη, στο λονδίνο το 1751– με την χορωδία του new college της οξφόρδης, και την academy of ancient music, υπό τον ακαταπόνητο edward higginbottom [naxos]: έργο που συνεχώς ταλαντεύεται μεταξύ του ευφρόσυνου και του σχεδόν gothικά ζοφερού. εξαίσιες φωνές σε μια ισορροπημένη, δραματικά και υφολογικά, ερμηνεία, από μια χορωδία που, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, τραγουδά θρησκευτική μουσική –στο τοσοδά παρεκκλήσι του κολλεγίου της– με ενθουσιασμό και αγάπη που συνεπαίρνουν. [επί τη ευκαιρία, η πρώτη –agnus dei– από τις δύο παλιότερες συλλογές δημοφιλών αλλά και λιγότερο γνωστών χορωδιακών έργων από τους ίδιους συντελεστές [erato], είναι διαχρονικώς σταθερό καταφύγιο 'comfort music' υψηλής ποιότητας…]

- η γαλλική εκδοχή του ορφέας και ευρυδίκη του γκλουκ με τρεις από τους καλύτερους σημερινούς τραγουδιστές του γαλλόφωνου μπαρόκ [jean-paul fouchecourt – ορφέας, catherine dubosc – ευρυδίκη, suzie le blanc – έρως] και ένα αξιολογότατο, προηγουμένως άγνωστό μου, σχήμα με όργανα εποχής, την opera lafayette orchestra & chorus, υπό τον ryan brown [naxos]: ένα έργο βουτηγμένο στην ερωτική θλίψη [παρά το πρωτοφανές χάππυ εντ], υπέροχης μουσικότητας, παρά την 'στατικότητά του, σε μια ερμηνεία δραματική και δροσερή στις σωστές δόσεις. [ειδικά για όσους σπεύσαμε στην εθνική λυρική σκηνή, για να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια συμπαθή και εμπνευσμένη σκηνοθεσία, ανεπαρκώς αφομοιωμένη όμως, μιαν ανύπαρκτη χορογραφία, και τις δύο ελληνίδες τραγουδίστριες –δυσάρεστα όσο και αναπάντεχα– παντελώς ακατάλληλες για τους ρόλους τους, τόσο ως προς την παραγωγή της φωνής, όσο και το ύφος. ο καναδός τενόρος, παρά την 'μικρή' φωνή και την άχρωμη ερμηνεία, τουλάχιστον 'τα είπε' [σωστά]]

- το δεύτερο τεύχος της σειράς 'j.s. bach – piano transcriptions' [καλύτερο, νομίζω, απ' το πρώτο], με σπουδαίους πιανίστες του πρώτου μισού του 20ού αιώνα [naxos]. μπορούμε να συζητάμε ώς το ξημέρωμα για την χρήση του πιάνου στον μπαχ, αλλά το αποτέλεσμα πείθει και, κυρίως, τέρπει: λίγο οι ενδιαφέρουσες μεταγραφές, λίγο το γνωστό –κι ας μην είναι ιδιαίτερα πειστικό– επιχείρημα πως ο μπαχ δεν έγραφε για συγκεκριμένο όργανο, και πολύ [πάρα πολύ] η αξία των ίδιων των μουσικών, που, 'εκείνη την εποχή', αγαπούσαν και ζούσαν για καιρό με τα έργα που έπαιζαν, ενώ ηχογραφούνταν τελικά μόνο οι καλύτερες 'συναντήσεις' ερμηνευτή και έργου [όπως εξάλλου συνέβαινε και με τα καθ' ημάς 45άρια του λαϊκού τραγουδιού – εξού και τα τόσο διαμάντια]


υ.γ.: παραταύτα, δεν παίρνω ποσοστά ούτε από τον 'σείριο' –που θαυμάζω και υποστηρίζω για προφανείς λόγους– αλλ' ούτε κι απ' την 'naxos' [ούτε και από την 'λέσχη του δίσκου' που εισάγει τους δίσκους της: προτιμώ να αγοράζω τις εκδόσεις αυτής της εταιρείας από την 'πολιτεία', που χρεώνει τα ίδια, χωρίς το ανέκδοτο του 'μέλους']. εκτιμώ όμως ιδιαιτέρως την πολιτική της: στην σεμνή κοστολόγηση των δίσκων [ναι, εν μέρει συνέπεια του ότι οι καλλιτέχνες πληρώνονται εφάπαξ, χωρίς δικαιώματα επί των ηχογραφήσεων – αλλά ενήλικες είναι: δεν τους εξαναγκάζει κανείς], στο ευρύ ρεπερτόριο, όσο και στην ανάθεση της επιμέλειας επανεκδόσεων παλιών ηχογραφήσεων στους καλύτερους τεχνίτες


*well, almost :-)