[autumn cherry blossoms]

ανεξήγητη [;] 'βουτιά' σήμερα. ίσως να φταίει ο λονδρέζικος καιρός, ίσως η αναπάντεχα δυνατή ταινία, cherry blossoms, της doris dorrie χτες. [θά 'λεγες ότι κι αυτή, σαν τον άλλον 'ακαλλιέργητο ποιητή' του κινηματογράφου, τον κιμ κι-ντουκ, 'δεν ξέρει' από σινεμά - αλλά [γι' αυτό ακριβώς;] το χρησιμοποιεί γιά να πει ιδιοφυώς μιά πολύ προσωπική ιστορία. ο γκοντάρ θα είναι υπερήφανος]. ευτυχώς όμως υπάρχει και ο ιγνάτιος παντερέφκσι, και ο σοπέν του. [γιατί ο ύπνος και οι κυριακάτικες εφημερίδες είναι εύκολη αλλά λιγάκι επικίνδυνη συνταγή... :-)]

φωτ. από την ταινία

[το πένθος της γλώσσας]

[ ] η γλώσσα [ ] δεν κατακρατεί τίποτα από την ουσία του πραγματικού [ ]. αλλά ούτε και είναι παραίτηση [ ]. είναι στην ίδια της την φύση η κίνηση προς εκείνο που δεν είναι αυτή. μιάς και γεννήθηκε από την απώλεια* και δεν έχει τίποτα που νά 'ναι δικό της, η όρεξή της είναι τεράστια! μπορεί, οφείλει, γιά να ζήσει, να 'ενσωματώνει' τα πάντα μέχρι και το σώμα και πιό πολύ κι απ' αυτό: αποπλανά καλύτερα απ' το φύλο, συγκινεί βαθύτερα απ' τα δάκρυα, πείθει ισχυρότερα απ΄την γροθιά, λαβώνει, αποκοιμίζει, εξουθενώνει... κατέχει όλες τις εξουσίες. σ' αυτήν την κίνηση που την φέρνει από την κυριαρχία, από την μαγεία, στην συνείδηση της ουσιώδους της κενότητος, θα ταλαντευτεί ανάμεσα στον μανιακό θρίαμβο και την μελαγχολία. αλλά η μελαγχολία αποκαλύπτει την φύση της, η μανία μόνο την προσπάθειά της. [ ] στην ίδια την λειτουργία της γλώσσας, βρίσκεται εγγεγραμμένη η αδυναμία να ικανοποιήσει την απαίτησή της. η μη κατόρθωση της ευχής είναι εντός της αλλά η ευχή είναι δίχως όρια. [ ] είναι συγχρόνως πένθος που τελείται και πένθος που δεν τελειώνει

* [όπως λέει πιό κάτω ο ίδιος ο πονταλίς: απώλειας του αντικειμένου, του 'πράγματος δίχως όνομα', της 'αλήθειας δίχως φράση']

j.-b. pontalis, 'μελαγχολία της γλώσσας', perdre de vue [folio essais], σελ. 251-2

[παρανάγνωση]

έφτανε η στάση μου και, τελειώνοντας το -κατά τα λόγια του ίδιου- squiggle του pontalis αφιερωμένο στον winnicott, 'aller et retour' [στο perdre de vue], ξεφυλλίζοντας αστραπιαία με τον αντίχειρα το υπόλοιπο βιβλίο πριν το βάλω στην τσάντα, το μάτι μου έπιασε τον τίτλο ενός από τα υπόλοιπα κεφάλαια: 'haine du couple'. 'hors du temple' ήταν

'ciao' / yen tan & 'better things' / duane hopkins

μιά καλή έναρξη στις φετινές 'νύχτες πρεμιέρας'

το ciao του yen tan αποδεικνύει πως, με απλώς επαρκείς ηθοποιούς και προσεκτική φωτογραφία -γιά να μην κραυγάζουν οι αδυναμίες της ψηφιακής εικόνας- μπορείς να κάνεις μιά στέρεη, συγκινητική χωρίς να γίνεται μελό, καλή ταινία - αρκεί να έχεις ένα σφιχτό, καλοφτιαγμένο, σχετικά πρωτότυπο, αλλ' όχι τραβηγμένο, σενάριο, με σαφείς προθέσεις, και να μην ξεχνάς πως ο κινηματογράφος είναι πρωτίστως κινούμενες εικόνες. οι αρετές του σεναρίου ήταν πασιφανείς - θα επιμείνω μόνο λίγο στην σημασία της εικόνας ως του βασικού μέσου να αφηγηθείς και να υπαινιχθείς, που δεν λησμόνησε -όπως πλείστοι όσοι ανεξάρτητοι αμερικανοί- ο γιέν ταν: π.χ. στην κορύφωση του έργου, με το βιντεάκι του θανόντος να τραγουδά, ή στά τελικά πλάνα της ταινίας

[ανεκδοτολογικά, έχουν πολύ ενδιαφέρον οι σημειώσεις του σκηνοθέτη γιά την καταγωγή της ταινίας, και τα γυρίσματα..]

το better things, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του duane hopkins, την περίμενα πώς και τι. πέφτοντας τυχαία πάνω στο field [πάλι στις 'νύχτες πρεμιέρας', το 2002;], είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό: ασυνήθιστα 'απλή' φωτογραφία, λιγοστές λέξεις, η ανεξήγητη [;] παιδική βία. το love me or leave me alone, αργότερα, στα ίδια χνάρια, αν και λιγότερο δυνατό. δυστυχώς, δεν νομίζω πως αυτός ο κινηματογραφικός του τρόπος -κοφτό μοντάζ, σχεδόν ακίνητη κάμερα, συχνότατα ακίνητοι ηθοποιοί- κατάφερε να λειτουργήσει με την ίδια επιτυχία και στο μεγάλο μήκος. υπάρχει πάντα η ενδιαφέρουσα ματιά - που έχει όμως ήδη αρχίσει να διαβρώνεται από ολισθήματα στην καλλιγραφία [π.χ. τα χελιδονάκια στο πιάτο με τα ψίχουλα, μετά την λέξη "αγάπη"]. όμως ο χειρισμός του χρόνου -ας θυμηθούμε τον μάστορα ταρκόφσκι, αλλά και τον 'πρόγονο' του hopkins, terence davies- μου μοιάζει προβληματικός: ο τόσος κατατεμαχισμός του εξαφανίζει τον οιονδήποτε ρυθμό, υποβιβάζοντας την ταινία σε μιάν ασπόνδυλη σειρά από ωραία πλάνα, και ενίοτε ενδιαφέροντες συνειρμούς