who was that archangel?
à la manière de neil bartlett
διαβάζω ένα άρθρο για τον αρκάντζελο κορέλλι [1653-1713], τον μπολωνιέζο συνθέτη του πρώιμου μπαρόκ που, με μόλις έξι έργα, έφερε τα πάνω κάτω στην δυτική λόγια μουσική [κάθε τόσο σειόταν η ιταλία από καβγάδες δι’ αλληλογραφίας για το εάν παρέβη τον τάδε ή τον δείνα κανόνα της μέχρι τότε καθεστηκυίας αρμονίας], κι έφτιαξε –άθελά του, και παρά τους τερατώδεις δισταγμούς του να δημοσιεύσει το παραμικρό– “κανόνα” για την σύνθεση μουσικής δωματίου, και ιδιαίτερα για το βιολί. χαίντελ, βιβάλντι, μπαχ –για να μείνουμε στους πιο σπουδαίους– τον παρακολούθησαν, τον μιμήθηκαν, τον παρέφρασαν.
ένα σύντομο διάστημα υπηρέτησε στον οίκο της τέως βασίλισσας χριστίνας της σουηδίας, όταν αυτή είχε εγκαταλείψει τον θρόνο της, τον λουθηρανισμό, και τα γυναικεία ρούχα, και –ασπασθείσα τον καθολικισμό– εγκατασταθεί στη ρώμη [και μού ’ρχεται στον νου η μορφή της γκάρμπο με τις μαύρες κάπες και τα παντελόνια].
πολύ νωρίς στη ρωμαϊκή καρριέρα του, δουλεύοντας ως μουσικός της εκκλησίας του san luigi dei francesi –αυτήν με τους δύο συγκλονιστικούς πίνακες του καραβάτζιο: την κλήση του αγίου ματθαίου – όπου ο χριστός από την άκρη του πίνακα δείχνει με το δάχτυλο τον έκπληκτο τελώνη καθώς ένα παράξενο φως μπαίνει απ’ το παράθυρο, και το μαρτύριο του αγίου ματθαίου – ένα όργιο κραυγών και σπαρασσόμενων σωμάτων– γνώρισε τον ματτέο […] φορνάρι που έγινε –λέει το άρθρο– “ο δια βίου σύντροφός του [35 χρόνια ζήσανε μαζί – υπολογίζω εγώ] και δεύτερο βιολί” στην ορχήστρα του.
συγκινήθηκα τ’ ομολογώ: λίγο ο ωραίος όρος [“lifelong companion”] λίγο η διαρκής ερωτική συνομιλία –πότε ανηλεώς ν’ ανταγωνίζονται σε δεξιοτεχνία πότε να συμπλέουν τρυφερά πότε να ισορροπούν ως ίσοι σύντροφοι σε θυελλώδη αντίστιξη– πρώτου και δεύτερου βιολιού… και ξανάβαλα ν’ ακούσω το τελευταίο έργο του, αριθμός 6: τα concerti grossi – στην αισθαντική εκτέλεση με το “συγκρότημα 415” υπό την κιάρα μπανκίνι και τον γιέσπερ κρίστενσεν.
[συλλέγουμε τους “προγόνους” μας, την “οικογένειά” μας, σταγόνα σταγόνα, όπου τους ξετρυπώσουμε]
διαβάζω ένα άρθρο για τον αρκάντζελο κορέλλι [1653-1713], τον μπολωνιέζο συνθέτη του πρώιμου μπαρόκ που, με μόλις έξι έργα, έφερε τα πάνω κάτω στην δυτική λόγια μουσική [κάθε τόσο σειόταν η ιταλία από καβγάδες δι’ αλληλογραφίας για το εάν παρέβη τον τάδε ή τον δείνα κανόνα της μέχρι τότε καθεστηκυίας αρμονίας], κι έφτιαξε –άθελά του, και παρά τους τερατώδεις δισταγμούς του να δημοσιεύσει το παραμικρό– “κανόνα” για την σύνθεση μουσικής δωματίου, και ιδιαίτερα για το βιολί. χαίντελ, βιβάλντι, μπαχ –για να μείνουμε στους πιο σπουδαίους– τον παρακολούθησαν, τον μιμήθηκαν, τον παρέφρασαν.
ένα σύντομο διάστημα υπηρέτησε στον οίκο της τέως βασίλισσας χριστίνας της σουηδίας, όταν αυτή είχε εγκαταλείψει τον θρόνο της, τον λουθηρανισμό, και τα γυναικεία ρούχα, και –ασπασθείσα τον καθολικισμό– εγκατασταθεί στη ρώμη [και μού ’ρχεται στον νου η μορφή της γκάρμπο με τις μαύρες κάπες και τα παντελόνια].
πολύ νωρίς στη ρωμαϊκή καρριέρα του, δουλεύοντας ως μουσικός της εκκλησίας του san luigi dei francesi –αυτήν με τους δύο συγκλονιστικούς πίνακες του καραβάτζιο: την κλήση του αγίου ματθαίου – όπου ο χριστός από την άκρη του πίνακα δείχνει με το δάχτυλο τον έκπληκτο τελώνη καθώς ένα παράξενο φως μπαίνει απ’ το παράθυρο, και το μαρτύριο του αγίου ματθαίου – ένα όργιο κραυγών και σπαρασσόμενων σωμάτων– γνώρισε τον ματτέο […] φορνάρι που έγινε –λέει το άρθρο– “ο δια βίου σύντροφός του [35 χρόνια ζήσανε μαζί – υπολογίζω εγώ] και δεύτερο βιολί” στην ορχήστρα του.
συγκινήθηκα τ’ ομολογώ: λίγο ο ωραίος όρος [“lifelong companion”] λίγο η διαρκής ερωτική συνομιλία –πότε ανηλεώς ν’ ανταγωνίζονται σε δεξιοτεχνία πότε να συμπλέουν τρυφερά πότε να ισορροπούν ως ίσοι σύντροφοι σε θυελλώδη αντίστιξη– πρώτου και δεύτερου βιολιού… και ξανάβαλα ν’ ακούσω το τελευταίο έργο του, αριθμός 6: τα concerti grossi – στην αισθαντική εκτέλεση με το “συγκρότημα 415” υπό την κιάρα μπανκίνι και τον γιέσπερ κρίστενσεν.
[συλλέγουμε τους “προγόνους” μας, την “οικογένειά” μας, σταγόνα σταγόνα, όπου τους ξετρυπώσουμε]
%20OK.jpg)
