[black & white wish]

αν αληθεύει η φήμη που θέλει τον γιώργο χρονά να αναλαμβάνει οσονούπω την 'βιβλιοθήκη' της 'ελευθεροτυπίας', εύχομαι να την κάνει ασπρόμαυρη!

[εις εαυτόν: εν βρασμώ και πάλι - πρόχειρα και πάλι]

δίπλα στην οργή μπρος στο έγκλημα του κράτους του ισραήλ εναντίον των παλαιστινίων, κάνε μιά τόση δα παύση κι αναλογίσου τον τρόπο με τον οποίο η βιαιότητα της χαμάς εξυπηρετεί άριστα τα [κοντόφθαλμα] ισραηλινά 'συμφέροντα'

και κοντά σ' αυτό -και παρόλο που, ευτυχώς, τα μεγέθη είναι καταφανέστατα μη συγκρίσιμα- κατ' αναλογίαν, τον τρόπο που τα πρόσφατα δικά μας βίαια επεισόδια* θα μπορούσαν κάλλιστα να τροφοδοτήσουν τα όποια ρεύματα καταστολής και συντηρητισμού υπάρχουν εντός των επισήμων θεσμών μας, τον τρόπο που οι καταλήψεις 'εναντίον της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της αγοράς' -όχι in abstracto, αλλά όπως 'υλοποιούνται' στα ελληνικά πανεπιστήμια- δύνανται να εξυπηρετήσουν ακριβώς αυτά που λένε ότι μάχονται, κ.ο.κ.


* ο έκθαμβος θαυμασμός -και η πάραυτα χορηγούμενη, καίτοι μηδέποτε ζητηθείσα από τους 'ενδιαφερόμενους', 'άφεση αμαρτιών'- με τον οποίον αντιμετωπίστηκε από αρκετούς η λογιών λογιών [μη αστυνομική] βία τούτη τη φορά -συνήθως με το πρόσχημα της [και] νεανικής συμμετοχής [αν και, σε τι ποσοστό, δύσκολα θα το μάθουμε]- ίσως να είναι αποτέλεσμα ενός μίγματος επιπόλαιου 'ρομαντισμού', ενοχών των 'μεγαλυτέρων' έναντι της δυσφορίας των 'παιδιών', και αδυναμίας πολλών πολιτικών, δημοσιογράφων και διανοουμένων μας να ζυγίσουν ψύχραιμα την σημασία της βίας -και μάλιστα σε σχέση με τον συνολικό όγκο της μη βίαιης, ενίοτε και συνταρακτικά μεγαλοθύμως παιγνιώδους, και χιουμοριστικής, διαμαρτυρίας- ή και να αποδεχτούν ότι δεν είναι πάντα εφικτή η εξεύρεση νοήματος [πολλώ δε μάλλον η εξόρυξη 'πολιτικού μηνύματος']

[γιά να θυμούνται οι παλαιοί κ.ο.κ.]

ένα -σχετικά- φρέσκο [2006] βίντεο ενός παλιού [1986] κομματιού του 'δημοσιοϋπαλληλικού ρετιρέ', σχήματος μάλλον μοναδικού στην ελλάδα

αφορά βεβαίως μιάν 'είδηση' του 1985 - και ανέβηκε στο διαδίκτυο μετά την αντίστοιχη 'είδηση' του 2008...


[κάτι άλλο δικό τους, εδώ. η φωτογραφία είναι πλάνο από το βίντεο]

[αναρρωτική]

_ "παύλα που αναστήθηκε: θαυμαστικό" - από το εκπληκτικό τραγούδι 'ξέχασα να πω' του χρήστου αλεξόπουλου [στον δίσκο πρώτα βήματα / 2 χρόνια puzzlemusik - με ευχαριστίες στον γιάννη νένε γιά την πρώτη ακρόαση]

_ "εγώ χασομερώ να κινδυνεύω / να ψάχνω και να κρύβομαι /.../ στο γείσο των προχτεσινών / κάτω απ' τη φτερούγα μιάς σφαίρας" - από το ποίημα της κικής δημουλά, 'τα προχτεσινά', στο τρέχον τεύχος του 'εντευκτηρίου' [ή πώς οι ποιητές είναι ακόμη ενίοτε προφήτες]

_ "ο λόγος περιέχει μόνον απαντήσεις, είναι όλος μιά δυνάμει απάντηση. το ερώτημα είναι το χάσμα του, σημαίνει την χρεωκοπία του" - από το κείμενο 'η απελευθέρωση (ή η ανυποληψία) της γνώσης' του γιώργου χειμωνά, τώρα στο βιβλίο του γιώργου βέλτσου, outre tombe (εκδ. πατάκη) [τώρα που άνοιξε το χάσμα και ζήσαμε την χρεοκοπία του μέχρι τούδε λόγου]

[freeze]

αύριο, σάββατο 20.12, στις 16:00, ακινητοποιούμαστε, όπου κι αν βρισκόμαστε, γιά 3 λεπτά

[spread the word]

[αφήστε μας ήσυχους επιτέλους...]

...και κάντε τη δουλειά σας σωστά!

ναι, αυτό το αφελέστατο μηνυματάκι απευθύνεται προς την ελληνική αστυνομία, έχοντας διαβάσει αυτό το απλώς ανατριχιαστικό, μέσω αυτού του μπλογκ. ούτε αμφισβητώ την αλήθεια του, ούτε με ενδιαφέρει να το διασταυρώσω. μου αρκεί που προστίθεται σε ένα σωρό διηγήσεις

και έρχομαι δια να ερωτήσω [γιατί συσσωρεύονται οι 'εκκρεμότητες' κι ήδη αρχίζουμε να 'ξεχνάμε', μου φαίνεται]:

- τι απέγινε με αυτό το περιστατικό;
- πώς εξελίσσεται η ε.δ.ε. που [προφανώς θα έχει ήδη διαταχθεί, και] αφορά τους εικονιζόμενους [και] εδώ [προφανώς: στην δεύτερη, από επάνω, φωτογραφία];


κάθε προσθήκη σε αυτά που 'πέρασαν' και 'ξεχάστηκαν' ήδη, ευπρόσδεκτη [ίσως θα είχε νόημα -ναι, αντιλαμβάνομαι την ειρωνεία της λέξης- αν κάποιος έχει τα κουράγια, να φτιαχτεί ένα σχετικό μπλογκ, γιά να συντάσσεται σιγά σιγά ένας κατάλογος συμβάντων/μαρτυριών, και του follow-up τους. ίσως και να υπάρχει ήδη κάπου. πάσα πληροφορία ευπρόσδεκτη]

[herr pampust]

εδώ ο κόσμος καίγεται [no pun intended], αλλ' ακόμη είμαι λιγάκι μουδιασμένος από την αποστροφή που επέτρεψε να του ξεφύγει ο δημήτρης νόλλας στην 'καθημερινή' το περασμένο σάββατο. ήταν τέτοια η άρνησή μου να την δεχτώ, που προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν ο νεολογικός όρος 'παμπουστισμός' [ο οποίος υποτίθεται πως "έχει κατακλύσει την σύγχρονη κοινωνία"] αναφέρεται σε κάποιον pampust που μου διέφευγε - ή μήπως πιά και στον ίδιον τον pabst, με την συνεπικουρία ενός τυπογραφικού λάθους. αλλ' η αμέσως επόμενη φράση ξεκαθαρίζει το νόημα [με δυό 'γλαφυρές' εικόνες]. θα ήταν βέβαια ειρωνικό, και δεν πρόκειται να συμβεί -μιάς και συμφωνώ με την θέση, αν ίσως όχι πάντα με τον τόνο, της υπεράσπισης του [πιθανότατα, δε, εντελώς αθώου] κούντερα- να μεταβληθεί ο θαυμασμός μου προς τον λογοτέχνη που μας έχει χαρίσει, μεταξύ των άλλων, την νεράιδα της αθήνας, το τρυφερό δέρμα, τον τύμβο κοντά στη θάλασσα

όπως με τους γονείς μας: τους πρωτογνωρίζουμε ως είδος ξέχωρο από μας, αλάνθαστο - μας απογοητεύουν κάποτε - θυμώνουμε - τους 'το κρατάμε' - ώσπου να βρούμε την δύναμη -αν, και όσο[ι] την βρίσκουμε ποτέ- να τους συγχωρέσουμε που είναι κι αυτοί απλώς άνθρωποι

και να τους αγαπήσουμε αλλιώς

[έλα μνήμ' στον τόπο σ'*]

η επισήμανση από 'δω: ο υπεπθ κ. ευρ. στυλιανίδης -μετά το γνωστό του προπερασμένο σαββατοκύριακο περισυλλογής- δημιούργησε ηλεκτρονική διεύθυνση γιά να ενθαρρύνει την... ελεύθερη έκφραση των μαθητών: fonitonmathiton@ypepth.gr

u've been warned

* εγώ έτσι το άκουγα μικρός. ευτυχώς δεν ξέραμαν τότες από greeklish [και δεν είχα υπουργείο]

[μόνον πρόσωπα]

φίλος από την κεντρική ευρώπη που έμεινε μαζί μου τις τρεις τελευταίες μέρες, κάποια στιγμή κάτι πήγε να ψελλίσει γιά 'θεσμούς', που θα μπορούσαν, πέραν των περιστάσεων, ίσως, εντέλει, να βοηθήσουν. 'μα η ελλάδα δεν είχε ποτέ αξιόπιστους θεσμούς - μόνο πρόσωπα', κάγχασα

σήμερα διάβασα αποσπάσματα από συνέντευξη του αρχιεπισκόπου αθηνών ιερώνυμου στον 'κόσμο του επενδυτή': 'το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών [...], αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα. [...] τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της.' με έκπληξη αισθάνθηκα πως αυτή ήταν μιά σπάνια -απ' όσο είχα διαβάσει- συμπυκνωμένη διατύπωση -με απλούστατες, τρομερές λέξεις- μιάς θαρραλέας και εις βάθος κρίσης. και προς στιγμήν -μιά τόση δα στιγμή- αναρωτήθηκα μήπως -ω του θαύματος!- η εκκλησία αποδεικνυόταν εντέλει ένας ελληνικός θεσμός που κάπως 'βάσταγε'. άρκεσε η ανάμνηση του προκατόχου του ιερώνυμου, γιά νά 'ρθει η απάντηση ακαριαία, σαρκαστική

πάλι τα πρόσωπα, μόνο, παντού. αλλά ώς πότε;


[αν κάποιος/α μπορεί να μου υποδείξει σύνδεσμο γιά το πλήρες κείμενο της συνέντευξης, θα του/της ήμουν ευγνώμων]

[δυό προτάσεις γιά ειρηνικές, σιωπηρές συγκεντρώσεις το σάββατο 13.12]

που μαθαίνω ότι έχουν αναρτηθεί στο facebook:

> 14:00 _ βουβή διαμαρτυρία έξω από την βουλή: μικροί και μεγάλοι, χωρίς λόγια, με λευκά κεριά, ρούχα και λουλούδια, και νοερό σύνθημα, 'με τις καταστροφές δεν θ' αλλάξει τίποτε'

> 21:00 _ συγκέντρωση με κεριά και τήρηση ενός λεπτού σιγής στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο αλέξης [και αντίστοιχες συγκεντρώσεις έξω από κάθε ελληνική πρεσβεία]

[καθότι ζωντανός ακόμη...]

[feel free to copy, paste, forward, print, stick, wear, translate:]



re: 'ο θανών παρουσίαζε αποκλίνουσα συμπεριφορά'

αν και εμπνευσμένη από ξένα λόγια, η πιό πάνω εικόνα δεν βαρύνεται με πνευματικά δικαιώματα. χρησιμοποιήστε την ελεύθερα - δι' ειρηνικούς σκοπούς

[η καρδιά μου λούζεται στο αίμα]

πένθιμο δώρο από έναν άπιστο

η καρδιά μου λούζεται στο αίμα
...
α τι πόνος ανήκουστος
στεγνή αδειασμένη μου καρδιά
...
άλαλοι στεναγμοί πένθος σιωπηλό
σείς να πείτε τους πόνους μου όλους
γιατί το στόμα μένει σφαλιστό
...
η καρδιά μου τώρα πηγάδι δακρύων
τα μάτια μου πηγές που καιν
...
με στάχτη το κεφάλι μου
με δάκρυα το πρόσωπό μου λούζω
με σπαραγμό και πόνο χτυπώ την καρδιά μου
...
βαθειά σκυφτός γεμάτος λύπη
...
τώρα πλαγιάζω πάνω στις πληγές
σαν σε βράχου σχισμή
εδώ λοιπόν θ' αναπαυθώ


λέει κι άλλα η καντάτα με αριθμό bwv199 του μπαχ: γιά την αμαρτία και τη σωτηρία μέσω του θεού. αλλά, ειδικά όταν την ακούς από την lorraine hunt lieberson, μπορείς -αν δεν σε πάρουν τα κλάματα, έστω και μη γνωρίζοντας γερμανικά- να σκέφτεσαι τα δικά σου

[τα δικά του. τα δικά τους. τα δικά μας]

η γυναίκα αυτή, που το ήθος και το χρώμα της φωνής της δίκαια -μόνη φορά- τα παρομοίασαν με της κάλλας, ξεκίνησε να τραγουδά στα 26 της, γιά να πεθάνει από καρκίνο 26 χρόνια αργότερα. την συγκεκριμένη καντάτα, μαζί με την bwv82, 'ich habe genug' ['νυν απολύεις'], ερμήνευσε και στην σκηνή -αρχής γενομένης την περίοδο 2000-01- υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του σπουδαίου peter sellars

κόκκινες λωρίδες υφάσματος ξεκινούσαν απ' τον λαιμό του φορέματός της: γίνονταν πότε αλυσίδες πότε ποταμοί δακρύων πότε φτερούγες λύτρωσης

πολλοί θεατές κλείναν τα μάτια


[περισσότερα, εδώ κι εδώ. μιά κάπως αρχαϊκή αγγλική μετάφραση του κειμένου της καντάτας -την οποία και χρησιμοποίησα γιά την πιό πάνω αποσπασματική ελληνική απόδοση- εδώ]

[κάτι]

3λεπτη σιωπηλή διαμαρτυρία σήμερα στις 3 το μεσημέρι

sms προς προώθηση:

STEILTE PANTOU: Simera Triti, stis 3 to mesimeri, se oli ti hora, vgainoume apo tin porta mas kai stekomaste siopiloi gia 3 lepta, min empodizontas kanenan, kai pianontas ton diplano mas ap to heri. An theloume, ehoume karfitsomeno sto stithos ena harti, pou tha mporouse na grafei: POLITIKOI / ASTYNOMIKOI / VANDALOI / OS EDO! Meta ta 3 lepta, xanampainoume isihoi sta spitia mas kai tis doulies mas.

[μιά μαύρη σκιά δεκεμβρίου]

μπανάλ, πρόχειρες σκέψεις εν βρασμώ

με τις ενέργειές τους, και οι ανεκπαίδευτοι και ακατάλληλης ιδιοσυγκρασίας αστυνομικοί, και οι βάνδαλοι, επιτυγχάνουν έναν, κοινό στόχο: την αποσταθεροποίηση της δημοκρατικής νηφαλιότητας. δεν δικαιούνται τον όρο 'αναρχικός', ούτε και 'αντιεξουσιαστής', όσοι σπάνε τα τζάμια στις στάσεις και στις βιτρίνες, ανάβουν τα σκουπίδια στους κάδους, πυρπολούν αυτοκίνητα και κτίρια. δεν είναι αναρχικοί, γιατί δεν έχουν προλάβει να μελετήσουν και να σκεφτούν. και όχι μόνο δεν είναι αντιεξουσιαστές, αλλά είναι ακριβώς οι απαραίτητοι συνεργοί -αν όχι και υποχείρια- της εξουσίας: 'νομιμοποιούν', στα θολωμένα από την τηλεόραση μάτια κάποιων, κάθε άνομη εκτροπή της

και ο βανδαλισμός σέρνει πλέον πίσω του το πλιάτσικο: τώρα πιά δεν ξέρεις αν οι κλέφτες εκμεταλλεύονται τις σπασμένες βιτρίνες, ή αν τις σπάζουν επί τούτου, ευκαιρίας δοθείσης. ήταν δε ζήτημα χρόνου πότε οι οικονομικά -και όχι μόνον- εξαθλιωμένοι μετανάστες -και όχι μόνον- θα συντάσσονταν με τους 'επαγγελματίες' ταραξίες. [μιλώ ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς]

δεν χρειάζεται, νομίζω -δεν αντέχεται- να γίνει σαφέστερο πλέον ότι οι παραδοσιακές μορφές δημόσιας διαμαρτυρίας, όπως οι πορείες, γίνονται απλώς αφορμές γιά βάναυση ακύρωση του νοήματός τους. κι αναρωτιέμαι αίφνης, αν δεν θά 'ταν τουλάχιστον συμβολικά δραστικότερο -μέσω sms και blogs, αν δεν δεήσουν να να συνεισφέρουν τα λοιπά 'μέσα'- αύριο, ή μεθαύριο, στις 12 το μεσημέρι φερειπείν, να βγούμε όλοι μπρος απ' τα σπίτια μας και τις δουλειές μας, σε όλη τη χώρα, και να φτιάξουμε μιάν ανθρώπινη αλυσίδα κατά μήκος των πεζοδρομίων -μην εμποδίζοντας κανενός την διέλευση- έχοντας στο στήθος καρφιτσωμένο ένα χαρτί:

'πολιτικοί / αστυνομικοί / βάνδαλοι: / ώς εδώ'

καθώς ξαναδιαβάζω την πρώτη παράγραφο, σκέφτομαι πως αντί γιά 'δημοκρατική νηφαλιότητα', ίσως να ήταν ακριβέστερος ο όρος 'κοινοβουλευτική υπνηλία' [ή 'ανικανότητα', 'αθλιότητα', ή ό,τι άλλο προτιμά ο καθείς]. έστω. αλλ' όταν σωρεύονται πολλά σπασμένα τζάμια, κάποια στιγμή τα κάνουν σκόνη οι ερπύστριες

[παρασκευή βράδυ]

21:45 _ είχα να το κάνω καμμιά δεκαετία: να κοιμηθώ απόγευμα γιά να ξυπνήσω βράδυ και να βγω νύχτα. [και μήπως η παιδική καταγωγή του συνήθειου δεν είναι στην παραμονή πρωτοχρονιάς και στην ανάσταση, που μας βάζανε -κατ' εξαίρεσιν- να κοιμηθούμε μεσημέρι, γιά ν' αντέξουμε το ξενύχτι;] ξύπνησα με πιασμένο το σβέρκο. έσκισα τη ζελατίνα της βικτώριας [ζήλεψα τη φόδρα του κουτιού] κι έβαλα το σΝένα να παίζει: προετοιμασία γιά το πάρτυ. τώρα τσάι δυνατό