[προετοιμασία γιά το νέο έτος]

αυτό που εμφανίζεται πρόκειται να εξαφανιστεί αλλά κατ' αρχάς εμφανίζεται, κι αυτήν ακριβώς την έλευση πρέπει να χαιρετίζουμε ως θαύμα

[j.-b.pontalis, αυτός ο χρόνος που δεν περνά [1997]: 'στιγμιότυπα']

n.ποστ στο aunderscorelive.blogspot.com

οΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΕξ
γι αυτό τα λόγια δε σημαίνουν τίποτα σε μένα, γιατί από μικρός τα λόγια μου έπρεπε να σημαίνουν κάτι. κ έτσι δεν είχα λόγια.




τωρα που δε χρειάζομαι να σκεφτομαι το λογο ο λογοσ ειναι δικος μου

[pre-new year post-gift από τον a_live: respect + thanx]

[ήμερα ν΄αγριεύεσαι]

ομολογώ ότι με μισή καρδιά -και με τον ψυχαναγκασμό του completist- ξεκίνησα για την ήμερη του βογιατζή: ούτε ντοστογιεφσκικός είμαι [μου πέφτει βαριά, όπως και στον πρώιμο -τον ύστερο τον παραχωρώ ασμένως στην ιστορία, απλώς, της λογοτεχνίας- joyce, η πολλή αμαρτία], ούτε και πιστός οπαδός του βογιατζή ως ηθοποιού [ωστόσο: μου φάνηκε πως αναγνώρισα την ευεργετική επιρροή του άλλου σκηνικού τέρατος που λέγεται ρένη πιττακή στο τέφρα και σκιά, και νομίζω επίσης πως ο κρέων του ήταν ένα ακόμη 'άλμα']

αλλά βγήκα θαυμάζοντας: πρώτα το εξαιρετικό πράγμα που έχει φτιάξει -γιά πολλοστή φορά [συμπεριλαμβανομένης και της απόλυτα αφομοιωμένης χρήσης της τεχνολογίας: δίχως την επιδειξιομανία και τον ναρκισσισμό που τόσο συχνά την χαντακώνουν σε άλλα χέρια]- κι ύστερα τον ίδιο ως ηθοποιό. και βέβαια είναι 'επάνω του' το κείμενο, 'στα χνώτα του' -και, υπό μία έννοια, μιά φυσική 'συνέχεια' του bella venezia, αλλά και -όπως παρατήρησε ο θ.- 'απόληξη' του σχολείου γυναικών- μα το κατόρθωμα παραμένει. μορφή και περιεχόμενο αξεδιάλυτα τ' αναμοχλεύουν όλα βασανιστικά, ξανά και ξανά: το πλάσιμο του εαυτού από το πλήθος που μιλά εντός μας, το πλάσιμο του άλλου -θανάσιμη χίμαιρα-, την μοναξιά παρά τον σχετισμό: καθενός μας, και, βεβαίως, και του ηθοποιού

τι θ΄απογίνω; ρωτά τελειώνοντας - και μας εγκαταλείπει ν' αναρωτιόμαστε τι έχουμε απογίνει στο μεταξύ εμείς


υ.γ.: χάρηκα διπλά διαβάζοντας μετά από λίγες μέρες την συνέντευξή του -αλαφροπάτητη σοφία, κόπος και γενναιοδωρία- στην ιωάννα κλεφτόγιαννη γιά το ποντίκιart. προς γνώση και συμμόρφωση:

- η δουλειά μας έχει να κάνει με την έκφραση εμπειριών. ταυτόχρονα, αν είσαι λίγο φιλότιμος, δεν θέλεις να δουλέψεις αβασάνιστα. θέλεις να πορευτείς βασανιστικά. με την έννοια ότι θέλεις να επαληθεύσεις κάποια πράγματα

- γενικά το «δύο πόδια σε ένα παπούτσι» είναι ό,τι πιο εξαιρετικό για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εξάσκηση ενός καλλιτέχνη

- δεν λέω: «θα κάνω αυτό κι εκείνο και το άλλο για να φτάσω εκεί». υπομονετικά λέω: «κάποτε θα μου συμβεί να αγγίξω την τάδε περιοχή». από μόνο του θα συμβεί αυτό. κι αν πάλι δεν συμβεί, ε, δεν πειράζει!

- δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κάτι που θα ονόμαζα θείο και θα ήταν έξω από μία εγγύτητα

[blue[berry] becomes her]

τις προάλλες καθώς αναπολούσαμε με τον α. το 2046 που, σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο, μας είχε αρέσει πολύ, ίσως και περισσότερο -το 'αδύναμο' και φλύαρο αυτό- από το λεπτουργημένο in the mood for love [κάποτε ωστόσο θέλω να ξανασκεφτώ την θέση όχι μόνο της επίσκεψης στο ανγκόρ βατ, αλλά και των τελευταίων πολιτικών πλάνων], συνειδητοποίησα ποιά άλλη ταινία ανακαλούσε: το σολάρις του ταρκόφσκι

ε τότε λοιπόν το my blueberry nights είναι η θυσία του wong kar wai [συγγνώμη αλλά μ' έχει επηρεάσει λίγο το θρασύ τρελλούτσικο χιούμορ των κριτικών του γκοντάρ]

ευτυχώς εδώ κανείς δεν θυσιάζεται. δυό πεθαίνουν βέβαια, μακρυά απ' τις γυναίκες της ζωής τους - δυό γυναίκες κλαίνε πενθώντας - σε καθένα από τα τέσσερα 'επεισόδια' υπάρχoυν τρία πρόσωπα [1+1+1, ή 1+1+(2 x 0,5)] - κοντολογίς νομίζω πολύ περισσότερη σκέψη και σχεδιασμός έχει κρυφτεί κάτω από την ομορφιά των πλάνων και των χρωμάτων [που ωστόσο υπηρετούν την ταινία, και δεν είναι auteurish διακόσμηση ή αμήχανο παραγέμισμα, όπως -φευ- στο paranoid park του αγαπημένου gus van sant... [τον φάγαν τα παρίσια: ας ξαναξεχάσουμε επί τη ευκαιρία το embarrassing -παρά την ζεστή marianne- 'επεισόδιό' του στο paris je t' aime...]], τις χαμηλόφωνα θηριώδεις ερμηνείες του jude law, του david strathairn και της ζαλιστικά -poison bubblegum- πανέμορφης rachel portman, τα μαγνητικά περάσματα της πιό γαμησάμπλ γυναίκας της οθόνης σήμερα, rachel weisz [που ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να την 'εκδικηθεί' βγάζοντάς την έως και άσχημη, ειδικά στον πολύ δύσκολο, και δικαιολογημένα όχι παντελώς επιτυχημένο, μονόλογό της]. ανάμεσά τους σοκάρει στην αρχή η ελαφρώς μαϊμουδίσια φατσούλα της norah jones [είμαι τωόντι προκατειλημμένος και κατά της 'ευκολούτσικης' μουσικής της], η αδέξια 'ηθοποιία' - αλλ' αφενός φτιάχνει [την συνηθίζεις] στην πορεία, αφετέρου ίσως δεν είναι παρά μιά 'οθόνη' γιά τους υπόλοιπους χαρακτήρες

κατά έναν περίεργο τρόπο, όσο περισσότερο την σκέφτομαι, τόσο πιστότερα με συντροφεύει αυτή η ταινία

[xmascutup]

you're nearer
than my head is to the pillow
oh that's splendid your majesty

[ενθύμιον της απερισκεψίας μου]

καλοκαίρι του 1976 [στην ασπρόμαυρη το μεσημέρι με κλειστά πατζούρια ο κατ' επανάληψιν αναιδής θρίαμβος του mark spitz, τα παγερά βεγγαλικά της comaneci] τα μεγαλύτερα αγόρια στην αλάνα παίζαν 'ολυμπιακούς' κι εγώ στην απόξω ως μικρός. θεατής του 'ακοντίου' χολωμένος δεν άκουγα που μου φωνάζαν κι έφαγα το καλάμι κάτω από το φρύδι. αίματα κακό πάψαν το παιχνίδι και με σούρανε στο σπίτι θορυβημένες μανάδες να φωνάζουνε οξυζενέ και μερκουροχρώμ. εγώ μάλλον περήφανος γιά το μετάλλιο αυτό [και ασυγκίνητος θαρρώ που παρατρίχα γλίτωσε το μάτι μου]. το σημαδάκι εκεί ενθύμιο δε φεύγει

[με ευχαριστίες προς την εύα εξάρχου γιά την πρόσκληση - που μεταβιβάζω προς: m. hulot, a_live, prospero, rainman, βλέμμα, διαστάσεις]

[σιέλ]

καθημερινές περιπτερούδες ευγενέστατες μάνα και κόρη. μόνο η κόρη φρέσκια κι άμαθη -ρωτάει κάθε φορά πόσο κάνει η απλή εφημερίδα- σήμερα της έλαχε εξηκοντούτης κύριος

- δύο rex σιέλ
- δεν σας άκουσα;
- δύο rex σιέλ
- rex...
- πίσω σου είναι - παρεμβαίνει η μητέρα καθώς απομακρύνομαι
- αυτά είναι μπλε - σιέλ ζήτησα

δεν θυμάμαι από πότε έχω να τ' ακούσω: 'σιέλ' - ίσως από τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου

[ανακολουθίες]

το ότι κάποιοι οδηγοί αυτοκινήτων δυσχεραίνουν την κίνηση των ποδηλατιστών με θυμώνει. το ότι κάποιοι ποδηλατιστές καβαλάνε το πεζοδρόμιο πράττοντας τα αντίστοιχα γιά τους πεζούς, με απογοητεύει

το ότι κάποιοι φέρονται με σκληρότητα στα ζώα με θυμώνει. το ότι κάποιοι, προσφέροντας τροφή σε ζώα σε δημόσιους χώρους, τους λερώνουν, παρατώντας κεσεδάκια και κονσέρβες, με απογοητεύει