[for tilda swinton*]

είναι πάλι αργά κι όμως θέλω νά 'ρθεις κι απόψε. να σου βγάλω τις φωτογραφίες που λέγαμε. να το ξενυχτήσουμε πάλι. τόσα πράγματα τόσες μουσικές τόσα βιβλία -χώρια τα εφήμερα έντυπα, γιά να μη μιλήσουμε γιά το μεροκάματο- πού να προλάβει υπναράς σαν κι εμένα

κοινοτοπίες - ας μην αγχωνόμαστε. πάντα κάτι προφανές θα χάνεται - και κάτι άλλο θα κερδίζεται υπογείως, αόρατο

θά 'ρθεις;


* άσχετο - αλλά η ομορφιά της [στα όσκαρ] μ΄ έχει στοιχειώσει πάλι. και τα λόγια της περί μοναξιάς: 'η μοναξιά. η μοναξιά είναι το ζήτημα. η μοναξιά είναι το τελευταίο μεγάλο ταμπού. αν δεν αποδεχτούμε τη μοναξιά, τότε ο καπιταλισμός κερδίζει το παιχνίδι με άνεση. διότι όλο το κόλπο του καπιταλισμού είναι να πείθει τους ανθρώπους να ξεχνάνε, προσφέροντάς τους διαρκώς αντιπερισπασμούς, να τους παραμυθιάζει ότι μπορείς να το κάνεις καλύτερα. δεν είναι αλήθεια όμως'. και η πολυερωτικότητά της

[renga]

μιά σειρά 36 στροφών γραμμένων από διαφορετικούς συγγραφείς

[this is not a bow: it's a prostration]

λένα πλάτωνος - 'σ' αγάπησα'

σ' αγάπησα πολύ / ήσουν η αντανάκλαση σημείου φωτεινού / στον άναστρο καθρέφτη τ' ουρανού μου / ‘λίγα κομμάτια σε κίτρινο χρυσό έχουν μείνει! τώρα είναι η ευκαιρία να τ’ αποκτήσετε!’ / φώναξε η τηλεπαρουσιάστρια / ενώ εγώ / you are my last hope / σου ψιθύρισα / στη μοναδική υπόγεια διάβαση που μου διέθετες / όλα αυτά τα χρόνια / γέρασες / γέρασα / you are my last hope / σου ψιθύρισα / και ο καθρέφτης ουρανός έσπασε / τις ρυτίδες μας

[το ακούω και το ξανακούω, σχεδόν τρέμοντας [μπορεί να φταίει και το πολύ τσάι]. excuse my melo, αλλά δεν ξέρω από πότε έχει να βγάλει η λένα πλάτωνος τέτοιο τραγούδι [προσωπικά, ούτε οι αναπνοές μου είχαν 'πει' κάτι, παρά τους εξαιρετικούς μουσικούς]. υπομονή -εμένα μου λες- ώς τις 18.03, που κυκλοφορεί ο δίσκος. τα λόγια από το έντεκα, το mp3 από τον m.hulot]

[δυό υποκλίσεις]

στην vanessa redgrave: μ' αυτό το πρόσωπο που στα λίγα λεπτά που γεμίζει την οθόνη φανερώνει την σχεδόν απάνθρωπη -όσο ανθρώπινη- τέχνη της, απογειώνει -εξιλεώνει πες- το πολλαπλώς προβληματικό atonement

στην hanna schygulla: με την λιγωτική ομορφιά -της όψης που πάνω της περνούν τα πάντα αστραπιαία- να έχει βαθύνει με τον χρόνο, στηρίζει διακριτικά -ίση μεταξύ ίσων- το λιτό, δυνατό μέχρι την άκρη τ' ουρανού



[υ.γ.: οκ, εδώ και κάμποσα λεπτά κάθομαι απλώς και χαζεύω την φωτογραφία της συγκούλλα]

[manjigaka in athens]

έκθεση ζωγραφικής του κωνσταντίνου παπαμιχαλόπουλου [του οποίου τα σκίτσα κάποιοι από σας ενδεχομένως απολαμβάνετε περίπου καθημερινά, στην 'πανδώρα' του 'βήματος']

στον χώρο τέχνης '24', σπευσίππου 38, από 13.03 έως 30.04.2008

[let's change the subject, shall we?]

one thing [sic] leads to another

[υποθέτω δεν θα πάψω ποτέ να είμαι μάλλον υπέρ της αναγεννησιακής ωραιότητος, παρά της 'punk'[ish] in yer face εκδοχής των [ίδιων] πραγμάτων [sic]]

[συνειρμοί εικόνων]

[σελίδα 123, περίοδοι 6,7 και 8]

1. πιάνω το βιβλίο που βρίσκεται πιό κοντά μου:

νίκου καββαδία, βάρδια [άγρα]

2. ανοίγω το βιβλίο στη σελίδα 123 [αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πιάσε το διπλανό του
3. βρίσκω την πέμπτη περίοδο [τουτέστιν, από τελεία σε τελεία] της σελίδας
4. αντιγράφω τις επόμενες τρεις περιόδους [δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη]:

'ανθή... πρέπει νά 'χεις αγιάσει... έχεις προσέξει, σού 'πα μιά νύχτα, έναν κοντό κακοντυμένο μεσόκοπο που πουλάει στραγάλια και ξημεροβραδιάζεται κοιτάζοντας το παράθυρό σου;'

5. ευχαριστώ τον γιάννη νένε γιά την πρόσκληση - και με τη σειρά μου προσκαλώ τους: φάλτσο, a_live, m. hulot, honest thief, και εύα εξάρχου

[cucullus non facit monachum]

παρατηρούσε πώς εφάρμοζε το βελούδο πάνω στο σώμα του. στα χέρια κυρίως: από τον ώμο ώς τον καρπό. ποτέ αυτό το ύφασμα δεν έντυσε τη σάρκα της αλλεργικής μητέρας του. τώρα τον κοίταζε μέσ’ απ’ τον καθρέφτη της. το χαμόγελο που του ζέσταινε την κοιλιά και τον έκανε να κλείνει τα μάτια. το φόρεμα σταματούσε λίγο πάνω από τους χοντρούς αστράγαλους του νεαρού άντρα, κι αυτό πρόδιδε από ποιά πλευρά του καθρέφτη στεκόταν η καθεμιά τους. η ναφθαλίνη είχε συντηρήσει άριστα το φόρεμα – αλλά τα χάπια είχαν λήξει προ πολλού

[φάλτσος και sensualmonk εποίησαν, κατόπιν ευγενικής προσκλήσεως του πρώτου]

[where, then?]

ναι, ο καλλιτέχνης δεν 'είναι' πουθενά. δεν επαληθεύει τα αναμενόμενα από κοινό και κριτικούς, δεν γνωρίζει καν ο ίδιος τι είναι αυτά που φτιάχνει, και γιατί

νομίζω πως, μετά το καλλιγραφικό -αλλ' όχι χωρίς ενδιαφέρουσες πολιτικές αιχμές- hommage του far from heaven, με το i'm not there o haynes επιστρέφει στην διερεύνηση -ίσως καλύτερα: περιπλάνηση εντός- του χαρίσματος, της προέλευσης, της δημιουργίας και των ανθρώπινων σχέσεων του καλλιτέχνη, που είχε αριστοτεχνικά πλησιάσει στο velvet goldmine [μετά την πρώτη απόπειρα στο μεθυστικό poison]

έχουμε πάλι μιά αρχική σκηνή με καμαρίνια και [οικειοθελή] 'θάνατο' του καλλιτέχνη, μιάν ακόμα 'προδοσία' του κοινού του, την 'γενεαλογία' του [arthur rimbaud, woody guthrie], την κομβική μορφή της συντρόφου -ενδεχομένως εξίσου ταλαντούχας με αυτόν, αλλ' -εξ ορισμού;- αδυνατούσας να τον 'κατανοήσει' [;] ή να του συμπαρασταθεί- [εδώ η charlotte gainsbourg αντικαθιστά την toni collette: γιά μένα -λάτρη της cate blanchett ωστόσο-, η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας], τον εφιαλτικό περίγυρο [δημοσιογράφοι κ.λπ.], την δύναμη της πολιτικής να τσακίζει την τέχνη και την αδυναμία της τέχνης να επηρεάζει -ό,τι και να λέμε ή να θέλουμε- την πολιτική [ενδιαφέρουσα η ρητή πιά εμφάνιση εδώ της μορφής του ρήγκαν μες στις φωτογραφίες των περιοδικών του '60]

ίσως όμως εδώ η εικόνα να είναι ακόμα πιό σκληρή: δεν υπάρχει, ούτε παροδικά, η παρήγορη μορφή της 'αδελφής ψυχής' -παρ' ίσως μόνο εν μέρει, μέσω των αναμνήσεων της julianne moore/alice fabian/joan baez- ούτε του πιστού, συμπάσχοντος και μόνου βαθύτατα εννοούντος θαυμαστή [ο christian bale στο v.g.]

ναι, τα πράγματα είναι χαοτικά, γκροτέσκα, γυμνά

[ο ευρών αμειφθήσεται]

το 'πλαίσιο' πλέον δεν καταδέχεται να στοκάρει τετράδια με αλφαβητικό ευρετήριο [at this day and age?!]. στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς, μου δείχνουν δύο: ένα σπιράλ με πλαστικό ημιδιαφανές κροκί εξώφυλλο [3,70 EUR!], κι ένα κλασσικό με σκληρό μπλε εξώφυλλο [4,00 EUR!! - no prizes, though, γιά το ποιό απ' τα δυό αγόρασα]

αλλά σε μιά οθονίτσα η σπεράντζα βρανά τραγουδούσε και χόρευε το 'μάμπο μπραζιλέιρο' [και στο ρεφραίν βγαίνει σε διαγώνια κάδρα το τρίο κιτάρα και οι λοιποί μουσικοί] και μού 'φτιαξε το κέφι. [το οποίο φούντωσε όταν μου έκοψαν απόδειξη χωρίς να την ζητήσω]

[αναγνώσεις]

η δοκιμασία του πένθους, της απώλειας, του χωρισμού από τον εαυτό είναι αυτά που μας απελευθερώνουν από την αναπαραγωγή του ταυτόσημου. μνήμη που θα ήθελε να είναι δίχως απώλεια είναι μνήμη νεκρή. μιά ζωντανή μνήμη απαιτεί την λησμοσύνη. η νεκρή μνήμη έχει καταγράψει τα πάντα εκτός από το ζων σήμερα που δεν καταγράφεται

[j.-b. pontalis, fenetres]


'[ο kaprow το 1958, γιά τους σύχρονούς του καλλιτέχνες:] θ' ανακαλύψουν μέσ' από συνήθη πράγματα το νόημα του συνήθους. δεν θα προσπαθήσουν να τα κάνουν ασυνήθη αλλά θα διατυπώσουν μόνο το πραγματικό τους νόημα. αλλά μέσ' απ' αυτό θα εφεύρουν το ασύνηθες'. [...] η πράξη κάποιου μπορεί να είναι πρόσκληση στην φαντασία κάποιου άλλου [...] κάθε πράξη αντικατοπτρίζει και επανεφευρίσκει την κουλτούρα εντός της οποίας λαμβάνει χώρα

[rebecca solnit, wanderlust]


το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. όταν δύο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμή

[νίκος καββαδίας, λι]


τα στερνά λόγια του schoenberg -εφευρέτη του δωδεκαφθογγικού συστήματος σύνθεσης που θα αναζωογονούσε -και πάντως σίγουρα αναστάτωσε- την μουσική, ανασκευάζοντας τα μέχρι τότε ισχύοντα στην αρμονία [και στ' αυτιά των ακροατών]- ήτανε 'αρμονία! αρμονία! αρμονία!'

[φάσγανο]

το μάτι κι αν θαμπώνεται,
μα κι η ψυχή δειλιάζει,
γυρτός ο ήλιος, φάσγανο,
πύρινον αίμα στάζει

και ξεψυχούνε γίγαντες
λαχταρισμένοι ομπρός του,
τα σύννεφα, που τά 'δεσε
με τ' οργισμένο φως του


ολίγος σολωμίζων μαλακάσης. δεν ξέρω γιατί με τάραξε κάπως το τραγουδάκι αυτό. ίσως να φταίει η ομηρική μάχαιρα: το φάσγανον. και το καλβικά οργισμένο φως του ήλιου

['τραγούδια της λίμνης'/6, μ.μαλακάσης, τα μεσολογγίτικα [επιμ. γ.π.σαββίδης], εκδ. 'ερμής']